Gebedsbroeders

Christen-zijn is een onduidelijk wezen. Veel christenen wentelen zich in zonde, anderen zien God als degene die in alles zal voorzien en dus als een soort van Sinterklaas. God is echter geen van beiden.

In veel kerken is er een bepaalde manier van denken ontstaan, die ik niet snap. Wat is dat precies? Sinds de Middeleeuwen t/m een jaar of 10 terug is de mens één die strijd met zonde en zondebesef. Ellende, verlossing en dankbaarheid waren een soort sub-drieeënheid die het volk en degene die over hen gesteld waren in positie hielden. Angst werkt goed blijkbaar. Er over in gesprek komen kan lastig, want mijn visie is wellicht zondig. Dood punt.

Sinds een jaar of 10 is er een andere, geheel cultuurgelijke beweging op gang gekomen. De zogenaamde welvaartschristenen. Eens verlost, altijd verlost. God heb je in de pocket, dus het wensen kan beginnen. God regeert over de situatie. Je zonden zijn vergeven en werkelijke zonde is er nog op die manier tegen aan kijken. Ook hier: Er over in gesprek komen kan lastig, want mijn visie is wellicht zondig. Dood punt.

Daar zit ik dan als rechtvaardig christen. Beide visies doen mijns inziens God tekort. De eerste creeërt christelijke slachtoffers, de tweede christelijke overwinnaars die God naar beneden halen (in de dubbele zin). Het resulteert bij beiden in een plek en positie waarin het egocentrisme zijn feestje viert.

Veel mensen zijn op zoek naar Het Plan Voor Hun Leven. Als ik de bijbel lees, dan lees ik heel wat anders. God ziet een rechte weg, vanaf de zondeval, via het kruis van Jezus naar de voltooiing van de aarde.

Wat dat met elkaar te maken heeft? Dat mijn doel moet zijn, God aanroepen, Hem verwachten, Hem loven en prijzen om zijn trouw.

Dus wat mij betreft kunnen we stoppen met God voor het gerecht te dagen, wie er ook in het beklaagdenbankje zit: de zonde of de welvaart, de mensheid of Hij. Lees eens het verhaal van Job. Oprecht, altijd zijn best doende, en toch… hij verliest alles. Zijn vrienden (waar je het dan maar van moet hebben) geven aan dat hij toch zeker zonde heeft begaan. Job vervloekt zijn geboortedag. En uiteindelijk de rechtszaak. God heeft een engelengeduld, maar als Hij dan spreekt, dan explodeert Hij zo ongeveer. Drie lange hoofdstukken. Lees ze maar eens.

Het enige wat Job kan doen is, berouw hebben en stilstaan bij de trouw van God.

Open einde.

Nav Job

Maurits van Urk nov ‘08